خانه پدری
تاکه بودیم نبودیم کسی...کشت ما را غم بی هم نفسیخانه پدری
تاکه بودیم نبودیم کسی...کشت ما را غم بی هم نفسی
یا لطیف
شب از دریچه چشمانم رویش گلها را میبینم و راز نگاهم را با تیغ های سوزان خورشید به زمهریر قلبت می فرستم و رود زلال مهرورزی را به پای نازکین
نهال امیدت جاری میکنم . تا جان شیفته ام سایه افکند بر روزهایی که بی تو گذشت