آیا صدای جانبازان شهرمان را میشنویم!!!

آیا صدای جانبازان شهرمان را میشنویم!!!

آیا صدای جانبازان شهرمان را میشنویم!!!

در روزهای سالگرد عملیات غرورآفرین بیت المقدس ـ که منجر به آزادسازی خرمشهر شد ـ توفیق به دست آمد تا با یه جمع صمیمی از جانبازان شهر عزیزمان مرودشت دیداری داشته باشم

دیدن صحنه‌‌‌‌های روبه رو شدن این اسطوره‌های مقاومت و ایثار بابا یکدیگربسیار جالب و به یادماندنی بود. هر یک از دری سخن می گفت. همه از خاطرات جبهه و جنگ و منطقه و چگونگی و زمان و مکان مجروحیت خود می گفتند و من را در فضای جبهه قرار می دادند. فضای ایثار، از خود گذشتگی، جنگ، گلوله و به ویژه وقتی می‌گفتند که با ترکش‌های گلوله های توپ و خمپاره مجروح شده اند، به یاد سوت های خمپاره و دود و آتش و پر کشیدن بچه رزمنده ها می افتادم. بچه هایی که می گفتند؛ روی هر تیر و ترکشی، نامی نوشته شده و مأموریت‌ها از پیش مشخص است و جانبازان حاضر یعنی همان بچه رزمنده های دیروز که امروز رنگ سفیدی دوران، بر سر و چهره خیلی هاشان نشسته بود نیز همچنان همان را می گفتند.

ایثار و بزرگواری را می شد از چهره و سخنان تک تک  آنها فهمید.، گویا می خواهند خاطره آن روزها را نیز برای روز قیامت و دروازه های بهشت نگهدارند تا مبادا در جبهه بندگی حضرت حق و در معامله ای که با خدا کرده اند، خدشه وارد کنن

یه نکته جالب داشتن و اون اینکه هیچکدومشون از درد خودشون و مشکلاتشون نمیگفتند فقط از یه چیز ناراحت بودن اونم این که ما دیگه از یاد رفتیم  و من دیدم که یکیشون با اشک و زمانی که افتاد روی سرفه میگفت:

ازیاد!!!!!!!!!!!!!!!!از یاد!!!!!!!!دیگه رفتیم

نکته:این عزیزان فقط ازم خواستن نه عکس ازشون بگیرم نه اسمشون رو ببرم اما همه ما مرودشتیها این عزیزان رو میشناسیم و براشون آرزوی سلامتی داریم و میگیم همیشه به یادتون هستیم